Op 7 december viert prinses Amalia haar achttiende verjaardag. Een historisch moment en daarom werd Claudia de Breij uitgenodigd voor een reeks interviews. Het gehele resultaat lees je in het boek 'Amalia & haar plicht
Aan de ene kant is Amalia een gewoon tienermeisje, aan de andere kant ook onze toekomstige koningin. In het boek van Claudia de Breij komt de plicht meermaals aan de orde en uit de vele citaten blijkt wel dat de prinses plichtsgetrouw is en goed weet wat er van haar verwacht wordt. Zo valt op pagina 28/29 te lezen: “Je doet het nooit goed, dat weet ze nu al. Ze heeft er op de basisschool al vrede mee moeten maken dat je nooit iedereen tevreden kan stellen, want als je meer naar de ene kant neigt, zijn díé mensen boos, en wring je je in bochten de andere kant op, dan zijn andere mensen boos. ‘Ik ben een perfectionist, maar het ís nooit perfect. Dus ik probeer het zo te doen dat ik tegen mezelf kan zeggen: ik weet dat ik mijn best heb gedaan.’ Ze denkt dat ze het goed doet als ze Nederland kan helpen. ‘Als ik een nare situatie kan voorkomen door diplomatie. Als ik de wereld een heel klein stukje beter heb gemaakt, dan ben ik blij. Ik ben in dienst van mijn land. Ik geef mijn leven aan Nederland.’”
De omarming van haar ambt laat nog even op zich wachten, zo vertelt de prinses ook. Maar de verzoening is er al wel. “Op haar veertiende heeft ze zich verzoend met het idee van haar toekomst, vertelt ze. Haar vader lacht; dat was een stuk eerder dan hij, destijds. ‘Heb je het toen al omarmd?’ vraag ik. Even dat waasje over die bruine ogen. Ze heeft zich erbij neergelegd, zegt ze, maar het nog niet omarmd. Er is nu een muur waar ze eerst overheen moet, en ‘pas achter die muur kan ik dan misschien iets omarmen’.”
Amalia & haar ouders
Met drie pubermeiden kan het op Paleis Huis ten Bosch echt weleens flink tekeer gaan. In ‘Amalia’ wordt dat ook niet ontkend noch verzwegen, maar er klinken ook veel positieve woorden. Amalia: “Mijn moeder is echt een maatje voor mij, een soort vriendin, die ziet hoe ik me voel, die er altijd voor me is. Nou ja, aan de ene kant natuurlijk echt mijn moeder, aan de andere kant mijn maatje. Ik kan samen met haar tot zes uur ’s ochtends dansen, maar de volgende ochtend kan ze me er wel even aan herinneren dat ik mijn kamer moet opruimen. Soms word ik, hoe noem je dat, rechtgezet, maar we kunnen ook echt lol hebben samen. Met het hele gezin trouwens, zeker nu mijn zusjes en ik ouder worden. Vroeger waren die serieuzere reizen voor ons als kinderen best saai, maar nu is dat anders. Toen we met ons gezin naar Japan waren bijvoorbeeld hebben we samen zoveel gelachen.’ Ze vertelt over de grappen van haar zussen, over hoe fijn het is dat haar ouders ook de adult jokes nu gewoon maken waar zij bij zijn. ‘Vroeger spraken ze Frans als wij iets niet mochten weten. Nu ik geen kind meer ben, is alles gewoon in het Nederlands. Open kaart.”
Amalia & de liefde
Bij het lezen van het portret kreeg ik spontaan zin in a royal wedding, want Amalia is -net als ik- van de jurken, koetsen en paarden. “Ze is enorm romantisch ingesteld, zegt ze. Ze weet al wat voor jurk ze aan wil als ze gaat trouwen, en wanneer ze me bij de Koninklijke Stallen de koetsen laat zien, wijst ze er een paar in het bijzonder aan. Daar staat de koets die voor uitvaarten wordt gebruikt: een groot en indrukwekkend ding, hopelijk nog lange tijd werkeloos hier gestald. De Glazen Koets, waarvan ze demonstreert hoe piepklein en wankel de treetjes zijn waarop je erin moet stappen. ‘Daar moet ik nog wel even op oefenen voor ik ermee naar de Staten Generaal ga.’ En een sprookjesachtig roomwit koetsje, de Crème Calèche, waarbij ze zegt: ‘Deze wil ik misschien wel als ik ga trouwen.’ Ze toont geen enkele twijfel over het feit dát ze wil trouwen, en graag kinderen zou willen krijgen. Later. Veel later. Romantisch als ze is, vindt ze het mooi als jongens niet lomp zijn, maar een beetje galante manieren hebben, en het valt haar op dat Duitse jongens dat over het algemeen wat beter begrijpen dan Nederlandse. Toen ze heel jong was, kreeg ze al genoeg lompheid mee op dat vlak. Zo hoorde ze via via dat er jongens waren die met elkaar weddenschappen hadden lopen over wie Amalia het eerste te pakken had; die had van de anderen dan honderd euro in het computerspelletje fifa tegoed. Nee, er is geen winnaar gekomen.”
Amalia & haar zussen
Amalia: “Ik kan best een conflict aangaan. Met mama sowieso wel.’ Haar vader kan er soms, als zij nog denken ‘we zijn gewoon allemaal leuk over en weer grapjes aan het maken’, inééns helemaal klaar mee zijn, zonder dat de drie dochters dat hebben zien aankomen. Na zo’n ontploffing gaat Alexia de confrontatie aan (vertelde hij zelf ook lachend, overigens, hij vindt dat wel mooi), maar de anderen willen liever dat het gewoon snel weer harmonieus is. In vriendschappen is het ook iets wat je moet leren. Zij kan het steeds beter. En andersom vindt ze het ook wel fijn als vrienden gewoon kunnen zeggen: ‘Am, dat was geen handige actie van je.’ En met haar zusjes? Dat gaat wel goed, vertelt ze. Ariane is een beetje een dromer, en tussen Alexia en Amalia gaat het beter sinds ze samen uitgaan. De een kan, als het nodig is, de ander een beetje uit de wind houden bij papa en mama de volgende ochtend.”
Amalia & geloof
“Ik heb niet zo’n mannetje in de wolken,’ zegt ze. ‘Het is meer een gevoel dan een bestaand iets. Een lichtpunt.’ (…) Ze is ‘echt niet de meest gelovige persoon’, maar heeft wel het gevoel dat er iets overkoepelends is ‘dat ik voor het gemak God noem. Maar ik kan er geen naam aan geven, en ik heb die behoefte ook niet.’ Soms gebeurt het gewoon, dat ze vraagt: help me even. ‘Dat vraag ik dan aan… ik weet het niet. Iets. En dat iets noem ik God.”
Amalia & de goudvis
Dat onze toekomstige koningin een dierenvriend is, weten we. Maar bij de goudvis heeft ze een minder positieve associatie. In het boek komt het dier meermaals ter sprake. “‘Vond je het eigenlijk een goed idee dat we je die eerste achttien jaar zo veel mogelijk hebben weggehouden van de officiële taken, en van de pers?’ vraagt haar vader aan Amalia. Ze denkt er even diep over na. Wat wonderlijk, dit is nogal een wezenlijke vraag – en ik zit hier zomaar bij. Kennelijk is dit het logische moment om die te stellen. Ja, ze vindt het heel fijn. Nu heeft ze nog een beetje privacy, maar na tv-dingen wordt ze altijd meer herkend. ‘Dat is straks natuurlijk helemaal zo. Dan kijkt iedereen naar je alsof je een goudvis op je hoofd hebt. Dat is nu al zo als ik met mama de stad in ga.’
Amalia & haar examens
Aan het begin van het boek vertelt Amalia dat ze een ‘deadline-junkie’ is. ‘Als je me ergens tien jaar de tijd voor geeft, begin ik er na negen jaar en elf maanden aan.’ Toch blijkt later in het boek wel dat het verlangen naar druk niets zegt over haar verantwoordelijkheidsgevoel. “‘Ik had er gewoon best veel stress van, want mijn vader had tegen me gezegd: “Amalia, je zou de eerste van de familie zijn die cum laude slaagt voor het gymnasium.” En ik stónd al cum laude, hè. Het kon alleen maar minder worden als ik mijn examens niet heel goed zou maken. Dus ik had er zoveel spanning van. Nou ja, toen was ik een keer echt in tranen en pakte mijn vader mijn handen vast en zei: “Het hóéft niet, hè. Ik wilde het alleen maar zeggen.” Maar ik heb het toch gehaald.”
Amalia & sociale media
Aan de Breij vertelt de prinses dat ze de hoffelijkheid van de Sissi-films kan waarderen. Een kniksje wordt zelfs voorgedaan. Waar Amalia ook mee te maken krijgt, is het tegenovergestelde. Lompheid in het kwadraat, en dan vooral op sociale media. Zelfs op de babyfoto waar ze maar een half uur oud is, volgen zure kritieken. “‘Ik was daar een halfuur oud,’ zegt Amalia met een verbaasde blik. Met dit gedrag geconfronteerd worden, en dat ‘je hele leven lang. Ik zou het mijn ergste vijand niet toewensen.’ Om zichzelf te beschermen heeft ze een muur om zich heen opgetrokken, vertelt ze. Ze moest wel, toen ze bijvoorbeeld op haar negende al via diezelfde sociale media te horen kreeg dat ze zichzelf maar beter kon ophangen. ‘Dan heb je twee keuzes: je kan helemaal doordraaien, of het je niet laten raken en jezelf ertegen beschermen.’ Vanaf haar twaalfde heeft ze dat muurtje, vertelt ze."
Amalia & het overlijden van Inés
‘We kregen het nieuws, ik werd om zes uur wakker gemaakt. We moesten zo snel mogelijk naar Argentinië, want de volgende dag was de begrafenis. Zo gaat dat daar. Ik ben die dag zelf nog wel naar school gegaan. Dat was achteraf geen goede beslissing. Maar ja. Totale stress. Het was totale stress. Dus ik had me wel mooier aangekleed dan normaal, en helemaal opgemaakt. Zo kun je het soms verbergen als je ergens mee zit, als een laagje lak over iets wat gebroken is. Maar ja, je breekt alsnog. Ik kon alleen maar huilen. En dan kan geen mascara of jurkje je meer redden.’ ‘Ik probeer maar te denken dat ze het beter heeft nu. Dat ze bij mijn opa is.
Amalia & geld
Ons bin zuunig, dus natuurlijk gaat het in het boek ook over haar Amalia’s toelage. Tot het einde van haar studietijd stort ze het bedrag (1,6 miljoen per jaar) terug. Amalia: “Ik wist dat niet, hoor, dat het een optie was om überhaupt de toelage terug te storten, maar mijn ouders waren er langere tijd mee bezig en hebben het toen in een gesprek aan mij voorgelegd. Toen ik wist dat dit een mogelijkheid was, heb ik dus de keuze gemaakt en de brief geschreven.”
Amalia & blingbling
Als je het mij vraagt gaan we gouden tijden tegemoet, want Amalia is (net als haar moeder) dol op juwelen. “Jaaaa! Ik ben dól op tiara’s. Laat me een tiara zien, en ik weet waar die vandaan komt. Alle tiara’s van Europa kan ik herkennen. Vroeger zette ik ze al op, van mijn moeder. Dan stond er een op haar opmaaktafel en dan had ik die direct op mijn hoofd. Ik zat sowieso heel graag in mijn moeders sieraden. Toen ik heel klein was al. Dan was zij zich aan het voorbereiden op een belangrijk diner en riep ze door het huis: “Amalia, waar is die ring?”
Ook de koninklijke kleding komt aan bod. Claudia: “Ze krijgt wel zakgeld, vertelt ze, maar geen kleedgeld. Bij kleding voor belangrijke momenten kiest haar moeder vaak mee, en dat vindt ze ook wel prima, want ‘zij heeft er natuurlijk wel serieus verstand van’. Als ze met haar moeder gaat winkelen, koopt ze meestal niet wat zij aanwijst. Haar moeder koopt het dan soms toch, maar voor zichzelf. Ze draagt het, en na drie keer zegt Amalia: ‘Ik heb trouwens dat ene shirt even uit jouw kast gepakt.’ ‘Dat wist ik wel,’ is dan meestal het antwoord. ‘Hij was voor jou, je moest gewoon even op mij zien dat het leuk is.’ Wat een mooie manier om je dochter op ideeën te brengen, vind ik. Dat doe je als moeder over het algemeen toch algauw iets minder subtiel. ‘Ze laat me in mijn waarde,’ beaamt Amalia. ‘Je moet je eigen weg vinden, zij kan alleen tips geven, je helpen om jezelf te kunnen vinden. Ze heeft natuurlijk wel haar idee van “zo hoort het”, maar heeft ook de ruimte om te zien dat het anders kan.’
Klik hieronder om het boek te kopen:
Update 08.30: zojuist verscheen een nieuwe video van de twee hoofdrolspelers online.
Amalia over 'haar' boek! https://t.co/B9zKzsN82j
— Josine Droogendijk (@josineevers) November 16, 2021
