Als prinses Beatrix in 1966 in het huwelijksbootje stapt, krijgt ze van de Zwitserse ambassadeur een diamanten horloge met een Zwitsers uurwerk. Lange tijd dacht ik dat het juweel ongedragen in de kluis was blijven liggen, maar dat blijkt niet helemaal te kloppen…
Wat is het toch fijn dat er altijd mensen met mij meedenken en meespeuren. Vier ogen zien altijd meer dan twee, dus kom maar op met de tips en aanvullingen! Deze week kreeg ik een berichtje binnen van juwelenkenner Renske. Ze had iets ontdekt over het diamanten horloge van prinses Beatrix.
Voor ik verklap wat dat is, gaan we eerst nog even terug in de tijd. Het horloge waar het in deze blog over gaat, kwam in 1966 in de koninklijke kluis terecht. In dat jaar gaf prinses Beatrix haar Jawoord aan prins Claus. Dit heugelijke feit ging gepaard met geschenken uit binnen- en buitenland. Van de Zwitserse ambassadeur Pierre Dupont kreeg de prinses een even indrukwekkend als uniek horloge cadeau. Het juweel, want zo kun je het horloge wel noemen, is speciaal voor de prinses ontworpen. Model “Beatrix” is uitgevoerd in witgoud. De band en het kapje dat het uurwerk bedekt zijn bezet met diamanten. Voor de kenners: 25 briljanten en 12 in marquisvorm. Het kapje kan opengeslagen worden, zodat het uurwerk zichtbaar wordt. Bij de overhandiging toonde prinses Beatrix zich erg verheugd. Toch is ze in de afgelopen 59 jaar nooit met het horloge gezien.
Of nou ja, niet gezien… Renske stuurde me foto’s waarop het klepje van het juweel wél te zien is. Niet om de pols van de prinses, maar om haar hals! Het klepje dat het uurwerk bedekt is dus gedemonteerd en tussen een parelcollier gezet. Wat een prachtige optie!
Zoals je kunt zien, is het klepje wel iets aangepast. De kans dat we het horloge ooit nog gaan zien, is daarmee erg klein.
Verder lezen?
Dat kan. Klik hier voor de eerdere blog over het horloge.
Tja, heb hier best even over na moeten denken.
De parelketting is extra mooi geworden, dus dat is het probleem niet. Maar zo’n bijzonder horloge (unica) zo “ombouwen” gaat mij toch net te ver.
Maar het is ook moeilijk als je zo iets krijgt en je er eigenlijk niet “op zit te wachten”,
Kortom, geef elkaar “glimmers en blingbling”, maar wel de ontvanger mee laten beslissen in de keuze. Dat lijkt me de enige juiste methode om zo’n cadeau te geven.
Goed uitzoekwerk, maar wat zonde van het horloge. Ja, gelukkig verschillen smaken, maar ik vind dit een lastige. Ook de parelketting vind ik mooi.
Er is zoveel dat ze zelf niet weten wat er is. Ik vind het een mooi parelsnoer geworden met blikvanger. Misschien is de band van het horloge wel gebruikt om een armband van te maken. Ik word blij van draagbare juwelen. Bovendien zitten wij er toch ook op te wachten. Het gaat hier niet alleen om kleding maar om het totaalplaatje
Sieraden of juwelen voor iemand uitzoeken om cadeau te geven blijft altijd lastig en zorgt menigmaal voor teleurstelling.
Beter om de ontvanger zelf een keuze te laten maken uit verschillende opties.
Dat geeft tevredenheid en voldoening naar beide kanten.
Daar ben ik het helemaal mee eens Lieske👍
Tsja, ik ben het eens met de eerdere commentaren. Laat zo’n uniek cadeau intact en draag het. Dat zelfde vind ik van de grote saffieren set van Wilhelmina; ga je die ‘slopen’ om er oorhangers van te maken. Koop er dan gewoon 1 paar saffieren oorhangers bij. Zo ook de Nederlandsch Indische brede armband. Juliana liet er 2 armbanden van maken terwijl ze al een dozijn diamanten armbanden had. Eeuwig zonde. Gelukkig kan een goede juwelier een sieraad weer vermaken tot het origineel. Laten we het hopen voor bovengenoemde 3 juwelen. .
Die saffieren set van Wilhelmina was ook een gotspe.Notabene huwelijksgeschenk van de Nederlandse bevolking….. Historisch gezien ook een flater. Het ding was te zwaar om te drage, maar dan zet je ‘m toch in een vitrine of schenk je ‘m aan het Rijksmuseum!
Wat leuk dat jullie dit weer gevonden hebben! Heel mooi zo. Ik ben nu wel benieuwd wat er met de rest van het gebeurd is. Misschien wordt dat als armband gedragen?
Als zoals Josine schrijft dat het is aangepast, hoe weten we dan zeker of dit het klepje van het horloge is, en niet gewoon een ander sieraad ?
Ik vind het ook niet netjes naar de gevers, en inderdaad terecht opgemerkt dat het ‘weer’ een hanger is.
Ik vind het iets anders als er een oud juweel uit elkaar gehaald wordt om er iets bruikbaarders van te maken. Maar een recent cadeau beter niet.
Ik vraag me af hoe het horloge van de zijkant eruit ziet, of dat het erg zwaar was en daardoor oncomfortabel.
Ik begrijp dit niet. Je laat dus een geschenk: een uniek juweel, een schitterend Zwitsers horloge “slopen” voor weer een hanger van diamant. Onbegrijpelijk: wat is er nou mooier dan een schitterend Zwitsers horloge, dat speciaal voor jou gemaakt is. In dit geval betekent het ook dat het geschenk enorm aan waarde heeft ingeboet. Eigenlijk een enorme belediging richting de gever en de Zwitserse ontwerpers en ambachtslieden. Niet fraai!
Het dekseltje met parels staat erg mooi aan de ketting, maar wel jammer dat zo’n prachtig verfijnd gemaakt horloge daarvoor moest sneuvelen. Amalia, of iemand anders, had het prima kunnen dragen bij een galajapon.
Ik vind dit toch een beetje dubbel, krijg je een mooi en waardevol cadeau, wordt het uit elkaar gehaald, en blijft het meest bijzondere onderdeel ongebruikt voor altijd in de kluis liggen .
Tegenover de gever absoluut niet leuk.
Helemaal met je eens, vooral met je laatste zin!
Mixed feelings heb ik hierbij. Aan de ene kant vind ik het een leuk idee om het klepje als steen in een collier te zetten. Het staat ook echt mooi bij Beatrix. Aan de andere kant vind ik het zonde dat het horloge nu niet meer draagbaar is. En dat terwijl er misschien nog wel een paar losse edelstenen in de oranjekluis liggen die in een collier gezet kunnen worden.
Wat zonde om een mooi cadeau zo aan te passen dat het niet meer te dragen is in zijn oorspronkelijke vorm.